Galungan en crematie langs de doorgaande weg.

Maandag 17 februari.  De versieringen met de bamboestokken heeft te maken met GALUNGAN ceremonie. Het is 1 van de belangrijkste festivals van Bali. Ze vieren de terugkeer van Balinese goden. De goden worden door de Balinese gezinnen ontvangen met gebeden, offers en ceremonies. Je kan ook zeggen dat men  de overwinning viert van het goede op het kwade. Galungan duurt 10 dagen. De kinderen zijn al die dagen ook vrij. Woensdag 19 februari is de belangrijkste dag. Ketut is dan ook vrij. Onze buurman vergeleek het een beetje met kerstmis bij ons. Iedereen versiert zijn huis met PENJOLS. Zo heten de versierde bamboestokken. Ja wij leren iedere keer weer iets nieuws :-)

Het versieren van de penjols is een taak van de mannen. Overal zien we mannen met bamboestokken en materiaal om de stok te versieren. Het is een grappig gezicht. De dag voor de start van Galungan (morgen dus) wordt de laatste hand gelegd aan de festiviteiten. Er wordt een varken geroosterd en vrouwen bereiden het eten voor.  Ik heb ergens gelezen dat je soms mee mag eten van het geroosterde varken. Maar of je daar zo blij van wordt, verwacht ik niet. Men vindt de organen van het varken een delicatesse. Laten wij daar nu niet zo van houden :-). Morgen willen we langs een aantal dorpen om te kijken hoe het met de voorbereiding staat.

Vanmorgen zijn we langs de kust naar een klein plaatsje vlak bij Klungkung  (Tihingan) gereden. In deze plaats zou je het smeden van de gamelan (muziekinstrumenten) moeten kunnen zien. Dat leek ons wel leuk. Onderweg er naar toe, reden we opeens langs een crematie. Vlak naast de doorgaande weg. Dat is toch wel even een vreemd gezicht. Er stonden veel mensen naast de weg. Het lichaam was afgeschermd met grote ijzeren platen. De kist konden we nog wel een stukje zien staan. Met grote gasbranders werd alles brandend gehouden. Har dacht dat met een pomp pure benzine op het lichaam gespoten werd. Hoe het precies gebeurd, weten we niet, maar we zagen wel allerlei slangen en vloeistof (benzine denken wij) richting de overledene. Het brandde in ieder geval goed. Het was bijzonder om te zien, maar niet eng. Er heerste een relaxte sfeer. Iedereen stond rond de plek en was met elkaar in gesprek. We hebben gelezen dat een crematie voor de familie vaak een feestdag is, omdat de overledene zal reïncarneren.

Na ongeveer 1 1/2 uur zijn we er nog een keer langs gereden en toen was er al niets meer over. De ijzeren platen waren al weg gehaald. Het rookte nog wel wat. Een klein stuk verder werd er geofferd. En wat hoorde we: Kwak, kwak, weer een eend in een mandje. Het is niet te hopen dat de overledene als eend terug komt, want dan is hem of haar geen lang leven gegund. 

In een van de volgende dorpen stond een draagbaar klaar voor een andere overledene. We zagen al overal groepjes mannen. De mannen dragen de overledene naar de plaats waar de crematie plaats zal vinden. Onze dag had dus wel een bijzonder tintje.

In Tihingan hebben we de smid die de gamelan instrumenten maakt niet gevonden. Wel een bord dat het bedrijf daar zat. Maar alles zat dicht. Inmiddels was het gaan regenen en stopten wij om onze poncho's aan te trekken. Voor we dat konden doen, riepen een paar bouwvakkers die bij een huis bezig waren of alles oké was met ons en of we soms wilden schuilen. Dat is nu typisch hoe de mensen hier zijn. Super aardig toch. Maar diehards als we zijn, rijden we gewoon door. Hier is regen echt niet erg. Al hebben we natuurlijk liever droog weer :-)

Op de terugweg in Candidasa nog lekker wat gegeten. Op dit moment zitten we te chillen op ons terras. Nog ruim een week en dan is de pret weer over.

Iedereen weer de hartelijke groeten van de Heesbeestjes.