Varen met een Dhow en een kijkje in de soek

We slapen met de gordijnen open, zodat we vanuit ons bed zicht hebben op de zee. We merken niet dat we varen. Als we wakker worden zien we de kust van Oman al langzaam dichterbij komen. ’s Morgens vroeg al een heerlijke temperatuur op ons balkon. Onze excursie vertrekt om 09.00 uur. We zijn de laatste. Vanaf 07.30 uur vertrekt de eerste en zo vertrekt er elk kwartier wel een. Ik heb altijd gezegd dat ik niet mee doe aan dat ‘kudde gedrag’, maar ben toch overstag gegaan. Dat is vooral vanwege het feit dat je met het schip overal best ver vandaag ligt en dat er op je gewacht wordt als je met een georganiseerde excursie mee bent. Als je zelf op pad gaat en je bent niet op tijd terug, vertrekt het schip. We vinden het risico nu nog wat te groot.

Als we naar buiten kijken zien we tientallen bussen en jeeps staan. Alles netjes op linie, wachtend op al die passagiers die komen gaan. We gaan eerst eten. Het is echt megadruk. Wat een gekkigheid. Iedereen schuift bij elkaar aan tafel en heel veel mensen laden veel eten op hun bord en eten de helft niet op. Je verwacht dat men netjes achter elkaar inde rij blijft wachten en zo kan iedereen rustig langs de buffetten lopen. Nou hier niet. Er zijn er die wrikken zich overal tussendoor. Na een tijdje wordt het gelukkig rustiger en komt aan de gekte een eind. De vrouw die in het vliegtuig naast mij zat, komt vragen wat ik er van vindt. Ik zeg het is bijzonder. Dat vindt zij ook, maar wel anders dan ik het bedoel schat ik in haha.

Tegen negen uur gaan we naar de ruimte waar we onze sticker voor de bus ophalen. We hebben bus 20. Bij het uitchecken krijgen we een speciale kaart. Die kaart gebruiken we in plaats van ons paspoort. De immigratie controleert op het schip alle paspoorten. Dat is ook de reden dat we onze paspoorten in moesten leveren. Op naar de bus. Bij de bussen staan mannen in traditionele kleding. Ze dragen de witte jurken en een tulband of speciale muts. Onze gids is trots op zijn land. Oman heeft geen vijanden zegt hij en ze zoeken met niemand ruzie. Dat is mooi.

Hij geeft aan dat de sultan heeft geregeld dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Er zijn zelfs vrouwelijke ministers. Hijzelf is nog wel erg traditioneel. Hij vertelt veel over zijn familie. Bezoek, dat geen familie is, wordt gescheiden ondergebracht in de gastenruimtes. 1 voor vrouwen en 1 voor mannen. Verder vertelt hij dat in Oman een man 4 vrouwen mag hebben. Maar dat is wel erg duur. De man moet voor de bruiloft de vrouw geld geven zodat zij de bruiloft kan voorbereiden. Daarnaast komen er honderden gasten die moeten eten en drinken. Als de tweede vrouw iets krijgt, dan krijgt de eerste vrouw dit ook. Je moet als vrouw dus zorgen dat je de eerste vrouw bent, dan loop je lekker binnen. Hij gaf ook als voorbeeld dat als de man vrouw twee kust, hij dit ook bij de eerste moet doen. Dat vraagt toch een hele administratie om alles bij te houden 😊. Er zijn in Oman niet veel mannen die 4 vrouwen hebben, want dat is veel te duur. Ik vind dat Har lekker goedkoop uit is met mij alleen. Daar komt bij ik duld geen concurrentie haha.

We zijn op weg en het valt ons op dat alles erg schoon is en er veel bloemen en mooi geknipte struiken zijn. Even later komen we in de haven en lopen we achter onze gids naar de Dhow. Hij loopt met een bordje (met nummer 20 erop) voorop. Wij volgen als makke schapen. Het water in de haven is kraakhelder. Er liggen verschillende Dhows in de haven. De laatste is voor ons. Een Dhow is een houten schip. We gaan boven aan dek en worden door de bemanning (3 man) hartelijk ontvangen. We krijgen direct drinken en snoepjes aangeboden. We varen langs de kust en krijgen uitleg over de verschillende plaatsen, panden en natuur. We komen langs het paleis van de sultan. Die woont daar niet, omdat hij nog 7 paleizen heeft. Dit paleis is voor bezoek van hoogwaardigheidsbekleders.

We krijgen Omaanse koffie met dadels. Nou die koffie was een bijzondere ervaring. Het rook naar badwater en het smaakte naar badwater. Het smaakte in ieder geval niet naar koffie. Er was bijna niemand die een tweede kopje nam. De dadels waren wel heerlijk. Ondanks de smaak van de koffie was het een erg leuke tocht. Rond half een zijn we weer terug bij het schip. We worden weer gecheckt en onze tas weer door het scanapparaat.

Even een hapje eten en we gaan met de shuttlebus over het haventerrein naar het plaatsje vlak bij de haven.  Dat was nog wel lachen. We stappen naast het schip in het busje. 200 meter verder stopt het busje. Moeten we er allemaal weer uit. Langs de immigratiedienst. Tas door de scanner en aan de andere kant van het gebouw weer in het busje stappen. Dan rijden we zeker wel 2 minuten en hup weer uit het busje langs de politie. Je mag zelf niet over het haventerrein lopen. We moeten er wel om lachen.

We willen naar de soek. We lopen op ons gemak langs de kom van de haven. In de soek worden we gelijk aangeklampt om van alles te kopen. Wij zijn Hollanders, kijken en niet kopen. Har koopt voor de eigenaar van Bram Ladage een koelkastmagneet. Dat wilde die man graag. Aan die toezegging hebben we voldaan. In de soek vooral veel bling, bling, lampen, kleding en heel veel sjaals. Leuk om te zien, maar na een tijdje hebben we het wel gezien en lopen we terug. Dan volgt weer het zelfde ritueel. Bij de politie ons pasje (vervanging paspoort) tonen. In het busje tot de boot en bij de boot wordt onze kaart gescand. Kijken of wij het wel echt zijn en de tas weer door de scanner. We hebben het eigenlijk best wel druk haha. We hebben nog even overwogen om met de hop on hop off bus mee te gaan. Daar kwamen we van terug toen we de prijs hoorden. 60 euro pp. Huh 120 euro om de stad rond te rijden. Het moet niet gekker worden. Wij denken dat we met een taxi goedkoper kunnen. Maar voor vandaag houden we het voor gezien. Even lekker de dag laten bezinken en ons gereed maken voor het diner. Half zeven moeten we weer paraat zijn 😊.

Oman is pas sinds 1970 een sultanaat. Vanaf die tijd zijn er scholen, infrastructuur, Electra en andere voorzieningen. Onderweg zagen we ook veel scholieren (jongens in de witte jurken).