Werving voor de kerk en Nelson Mandela

Vandaag een lange rit voor de boeg. We vertrekken op tijd. Onderweg komen we in een hoosbui terecht. Voor ons rijdt een trekker met aanhangwagen. In de aanhangwagen zitten mannen en die regen werkelijk zeiknat. We hebben met hen te doen.  Het enige voordeel is dat als het weer droog is, de mannen snel opdrogen omdat het warm is.

Wat we bijzonder vinden is dat op het gebied van veiligheid met verschillende maten gemeten wordt. Mensen en dieren lopen gewoon langs de weg. We kwamen in de stromende regen een fietser op de snelweg tegen. Hij was donker gekleed en daardoor zag je hem bijna niet. Dat mag allemaal. Als men het gras gaat maaien langs de snelweg worden er allerlei veiligheidsmaatregelen genomen. We zagen zelfs een ‘wandelend verkeersbord’ gezien. Dat was wel grappig. Bij die werkzaamheden staan er mensen met vlaggen langs de weg. Het grasmaaien is vele malen veiliger dan al die mensen en dieren op de snelweg.

We stoppen onderweg bij een zaakje waar ze Belgische bonbons en wafels verkopen. Een mooie stop voor een bakkie met iets lekkers erbij. Terwijl wij daar zitten zijn we getuige van een wervingspraatje voor de kerk. Met veel overtuiging en drive halen een man en een vrouw twee mannen over om lid te worden van hun kerk. Op die manier kunnen ze beter handeldrijven (vanwege de contacten via de kerk).  De man en de vrouw zijn niet te stuiten. Zonder (bijna) adem te halen prijzen zij ‘The Lord’ en doen er alles aan om de mannen tot hun geloof te bekeren. Wij genieten van onze koffie met Belgische wafels met Kokosijs. Wij vertrekken en laten deze ‘Pelgrims’ verder hun werk doen.

Onze volgende stop is bij het Nelson Mandela museum. In dit stadje is Nelson in 1961 aangehouden en overgebracht naar Robbeneiland waar hij 27 jaar gevangen heeft gezeten. In het museum kunnen we van alles lezen over Nelson zijn leven. Buiten is een pad met de naam: Long walk to freedom. Langs het pad zijn ijzeren platen waar belangrijke momenten uit Nelson zijn leven zijn opgenomen. Aan het einde van het pad staat een groot sculptuur die naar mate je dichterbij komt het gezicht van Nelson vormt. Dat is echt ontzettend mooi. Bij de sculptuur raken we aan de praat met een ouder echtpaar uit Zuid Afrika. De vrouw is donker en de man blank. De vrouw geeft aan dat zij aan den lijve de inspanningen van Nelson hebben ervaren. De locatie in combinatie met het gesprek met deze mensen zorgt voor een kippenvelmoment. Dit was een heel bijzondere plek. Een mooie opbouw omdat we in Kaapstad naar Robbeneiland gaan. De kaarten hebben wij al geregeld.

De route door Drakensbergen is een prachtige route. Je denkt eerder in dat je in Zwitserland of Oostenrijk bent dan in Zuid Afrika. Maar als je in een dorpje komt is het Afrikaanse gevoel er weer direct. Na 1, 5 uur komen we aan bij ons hotel. Het is hetzelfde hotel als waar wij eerder hebben overnacht. Het andere Nederlandse stel is al gearriveerd en we nemen op het terras een glaasje. Dat gesprek loopt door tot na 20.00 uur 😊. Het was gezellig en tussendoor hebben we lekker gegeten. 

Het was weer een mooie dag. We zijn hier al weer 1,5 week. Wat gaat de tijd toch snel.

Groetjes van de kilometervreters.