Mooie ervaring en 'klein' onweersbuitje :-)

Woensdag 19 februari. Het was vanmorgen direct al anders, dan normaal. Rond half zeven horen we normaliter de tuinman van de buurman al vegen en rijden de scooters af en aan. Niets van dit alles vandaag :-). Tijdens het ontbijt zag ik wel wat mensen langs het strand lopen. Rond half negen zijn we maar eens gaan kijken. 

We zagen bij het strand al aardig wat scooters staan en een aantal kraampjes. Rechts van de kraampjes zien we veel mensen zitten. Op de verhoging zit de priester en die ziet er mooi uit. Hij heeft een soort kroon op. Bij hem op de verhoging ligt een geroosterd varken en heel veel andere offers. Har raakt aan de praat met een jongen die graag eens naar Nederland zou willen. Hij is helemaal gek van voetbal. Hij wist van alles over Feijenoord en Ajax. Hij sprak heel erg goed Engels.

De jongen verteld dat er op dit moment voor 2 families een ceremonie gehouden wordt. Zijn familie houdt daarna nog een ceremonie als herdenking voor een familielid die 6 maanden geleden gecremeerd is. Naast de verhoging ligt nog een geroosterd varken en heel veel offers. De mensen zitten op de grond, terwijl de priester verschillende handelingen verricht. Ik blijf het een intrigerend gezicht vinden. Jammer dat we niet begrijpen wat er precies gebeurd. Terwijl we met de jongen staan te praten, komen Anom en Ketut op de scooter. Zij zijn op weg naar een tempeltje aan het strand. Ze zien er beide erg mooi uit. Net als alle mensen die aanwezig zijn bij deze ceremonie. Anom zegt, komen jullie nog bij ons in de straat kijken? Dat had hij gisteren ook al tegen Har gezegd. We geven aan dat we dat straks gaan doen.

Ik wil graag foto's van de ceremonie maken en de jongen zegt dat ik vanaf het muurtje wel wat foto's kan maken. In de praktijk vind ik dat lastig. De mensen zitten richting de zee en ik kijk hen recht aan. Om nu aan iedereen te vragen of ze het goed vinden dat ik een foto maak, is niet haalbaar. Daarnaast moet ik tegen het licht in fotograferen. Ik heb wat pogingen gedaan, maar erg duidelijk is het niet geworden. Als we bij ons huisje komen, hebben Anom en Ketut voor ons ook een paar offertjes en wierookstokjes neergelegd. Hoe lief is dat.

We stappen op de scooter en rijden naar de straat waar Anom en Ketut wonen. Daar is het druk. Vlak bij hun huis is een tempel en daar zijn veel mensen. Een stuk verder zitten mensen zelfs op straat. Er hangt een dynamische sfeer. Vrouwen lopen met manden op hun hoofd. Er wordt vandaag meer geofferd dan normaal. Scooters met mannen en vrouwen rijden af en aan. Overal wordt geofferd. De winkels zijn dicht en er rijden 's morgens weinig auto's. We maken een rondje door verschillende dorpen en overal is de sfeer hetzelfde. Behalve in Amlapura. Wij denken dat de bewoners daar overwegend moslim zijn. Die sfeer zoals in de andere dorpen heerst in Amlapura in ieder geval niet. Wij vinden de sfeer erg leuk en genieten ervan dat we dit mee mogen maken. Bij terugkomst gaat Har nog een tochtje maken op de scooter van de buurman. Die vindt hij mooi en de buurman heeft al een paar keer aangeboden dat we er op weg mogen. Dat vinden we te gek, maar even uitproberen vindt Har wel leuk. Het is een mooie en fijne scooter.

Na de middag gaan we naar Tirtaganga voor de lunch. Voor vanavond hebben we nog eten van Ketut, maar van Balinees eten krijgen wij nog steeds geen genoeg. De lucht is inmiddels wat betrokken en hoe meer we richting de bergen rijden, begint het te regenen. Na de regen komt een forse stortbui. Daar zitten we midden in en met ons nog velen. Op de smalle weg naar Tirtaganga zijn ineens heel veel auto's en scooters. Er ontstaat zelfs file dan wel chaos, omdat de auto's elkaar niet kunnen passeren als er een auto langs de weg geparkeerd staat. Dus staan we met zijn allen in de stortbui stil. Wij hebben gelukkig onze poncho aan, maar veel mensen die super mooi aangekleed zijn, hebben echt geen droge draad meer aan hun lijf. Toch blijft iedereen vrolijk. Sommige vrouwen gebruiken de offerschaal als paraplu :-). We doen er bijna een kwartier langer over om bij het restaurant te komen. 

Aangezien het nog flink regent lopen we met onze helmen op en poncho's aan het restaurant binnen. Lekker stel zijn we zo haha. Niemand vind het kennelijk gek, want we worden vriendelijk te woord gestaan. Een dame van de bediening vraagt mij met hoeveel ik ben. Ik zeg: "Ik ben met die andere blauwe (poncho)". Ze moet lachen en brengt mij naar onze tafel. We hebben mooi uitzicht. Dat zou je misschien niet verwachten, maar kijk maar op de foto's :-). Terwijl we zitten te eten flitst het vlak bij ons en volgt de donder er direct op. Het knetterde gewoon en deed zeer aan je oren. En dit 2x snel achter elkaar. We zijn weer een ervaring rijker :-). Het dondert en het bliksemt, maar het eten smaakt er niet minder door. Echt heerlijk. We zijn gewoon spekkopers en een buitje kunnen we wel hebben.

Groetjes van de Galunganbelevers.