Cross country :-)

We kregen vanmorgen bezoek van een dikke pad. Hij nam plaats in de bloembak naast onze tafel aan de voorkant van het huis. De tuinman en zijn vrouw moesten er niet veel van hebben. Wij wel, als hij maar op afstand blijft :-). Vanmorgen de restjes van onze lekkere maaltijd van gisteren opgegeten. Het was weer genieten. Ketut kwam weer met verse bloemen uit haar eigen tuin om de kamer op te vrolijken. 

Vandaag willen we naar Klungkung. Daar is Taman Gili (park met de eilandjes) ofwel het koninklijk drijvende paviljoen. In de paviljoenen zijn  plafondschilderingen in  tweedimensionale wajangstijl.  Hong geeft aan dat dit een leuke bestemming is :-). Volgens de navigatie is het 35 of 38 km. We kunnen kiezen uit 2 routes. Die van 38 km gaat door de bergen en die van 35 km langs de kust. Heen gaan we door de bergen. Har houdt er niet van om dezelfde weg terug te rijden. Ketut zegt HATI-HATI tegen ons. Wat betekent: doe voorzichtig. Dan doen we natuurlijk.

En daar gaan we weer op de scooter. Ik ben net zo'n paparazzi. In mijn ene hand mijn telefoon met daarop de navigatie en in mijn andere hand mijn fototoestel. We stoppen wel met enige regelmaat, want anders krijgen we last van onze derriere :-). Tijdens zo'n eerste stop bij rijstvelden beginnen een vrouw en een meisje vrolijk naar ons te zwaaien. Een man die kokosnoten uit de boom gaat halen, geeft aan dat we een foto van hem moeten maken. Hij staat met een brede grijns op de bamboetrap.

De tocht door de bergen is echt super gaaf. We rijden door kleine dorpjes, maar soms gaan we ook stijl tegen de berg op. Dan denk ik kan de scooter dit wel hebben? We zijn tenslotte geen slanke Balinezen, maar corpulente boeren uit Rotterdam haha. De vrouwen werken hier hard. Ze doen niet voor de mannen onder. Ze sjouwen met zware spullen, koken, wassen, zorgen voor de kinderen. Misschien doen ze nog wel meer dan de mannen, want die zien we vaak bij elkaar hangen voor een praatje. Onderweg veel schoolkinderen in uniform. Dat is eigenlijk wel mooi. Geen verschil tussen de kinderen. Iedereen is gelijk. 

Tijdens een tweede stop zien we ineens een scooter aankomen en degene die achterop zit heeft op elke knie een groot wapen. Huh zien we dat nou goed? Har zegt het lijkt wel een mitrailleur. Het is in ieder geval geen klapperpistool. Zou dit de plaatselijk penoze zijn? Geen idee en het past ook niet bij het beeld dat wij hebben van de vriendelijke en hartelijke mensen. Even later komt er een man naar ons toe lopen en vraagt waar we naar toe moeten. We vertellen hem dat we op weg zijn naar Klungkung. Hij steekt zijn duim omhoog. En we gaan weer verder tijdens onze cross country.

In het centrum van Klungkung staat op de rotonde een groot beeld met offer mogelijkheden. Dat vinden we eigenlijk best bijzonder, want soms is het megadruk op de rotonde en daar moet men dan lopend tussendoor. Toch staan er op de altaartjes verschillende offermandjes. We hebben een filmpje gemaakt van de rotonde. Helaas was het op dat moment niet zo druk als even daarvoor, want toen leek het wel een mierenhoop. Iedereen doet maar wat. Het enige dat ze gemeen hebben, is dat ze wel allemaal de goede kant op gaan :-). We hebben alleen de Taman Gili nog niet gevonden. We rijden een rondje, stoppen en vragen het aan een vrouw met een klein kind. Die weet het ook niet. Een stukje verder vraag ik het aan een man en hij zegt; Jullie staan ernaast :-) :-).  Dat hebben we goed voor elkaar. Soms moet je geluk hebben.

We kopen kaartjes voor de Taman Gili en gaan op zoek naar de mooie plafondschilderingen. Het is een mooie omgeving. Even lijkt het alsof we in de Efteling zijn. In de hoeken van de lotusvijver zitten grote stenen kikkers. Maar de sfeer is echt anders. Rustig en sereen. In een van ruimte met de plafondschilderingen zitten twee dames. Ze maken op linnen schilderingen die op het plafond lijken. Of we er 1 willen kopen? Ze zegt iets met een 2. Wij denken 2000. Har pakt al geld maar ze bedoeld 200.000. Vrekken als we zijn, bedanken we hiervoor. Ruim 13 euro voor een doekje dat je volgens Har oprolt en in de kast flikkert is toch te gek vinden deze pensionado's. Het past ook niet in onze inrichting. Ik zou eigenlijk een souvenirkast moeten nemen. Dan krijgen spullen nog een bestemming. Eigenlijk wilden we die vrouwen iets laten verdienen.  In het museum krijg je een aardig beeld van de geschiedenis. En deze paparazzi leeft zich helemaal uit :-).

In het centrum zoeken we een tentje om te eten. Om over te steken maken we gebruik van het voetgangersverkeerslicht. Dit licht gaat echter niet branden, maar er gaat een soort sirene. Een man op de scooter die wacht voor de oversteek geeft aan dat we kunnen lopen. Nou weer wat geleerd :-). In het eettentje krijgen we ons eten opgediend op een stenen koe. Dat is toch grappig. Zo is er altijd wel iets leuks.  We beginnen aan onze terugreis en die gaat langs de kust. Onderweg komt Har zijn nieuwe boot tegen :-) Daar moet nog wel iets aan opgeknapt worden haha.

We komen weer veilig aan bij ons huisje. Het is niet te geloven, maar de dagen gaan super snel. Het was weer een leuke dag :-)

Groetjes van de scootergang :-)