Spoorzoeken en helpende hand

Woensdag 22 januari. Er ontstaat al een ritueel. Klokslag 7 uur begint de tuinman van onze buurman met vegen. Rond half acht gaan we uit bed. In de tussentijd  rijden verschillende scooters af en aan. Het zijn de tuinmannen/vrouwen, interieurverzorgsters, werkmensen en iedereen die ander werk komt verrichten. En wij...… zitten het vanaf ons terras allemaal aan te kijken. Soms voelt dat toch wel vreemd. Luxe is het in ieder geval wel.

Het internet heeft eruit gelegen en daardoor hebben jullie 2x hetzelfde bericht ontvangen. Dat moest ik nog een keer publiceren om een nieuw verhaal te kunnen maken. Excuses voor de spam. We willen vandaag naar Tista. Daar zouden de mooiste rijstvelden van Bali moeten zijn. De navigatie geeft aan dat er twee routes zijn om er te komen. We kiezen een alternatieve route. Dat hebben we geweten haha. We gaan helemaal binnendoor. Dat vinden we super leuk. Alleen zitten we zo in de binnenlanden, dat de navigatie het zelf ook vaak niet meer weet. Hij stuurt ons steeds de verkeerde kant op. Op deze manier lijkt het wel spoorzoeken.

In de bergen hangt altijd meer bewolking. Het wordt steeds donkerder en als we in de middel of nowhere zitten, barst de hemel open :-).Een stukje terug was een klein winkeltje en daar was een afdak. De vrouw in het winkeltje heeft geen bezwaar tegen het feit dat wij even bij haar schuilen. Ze spreekt Balinees tegen ons en daar snappen we niets van. Er komt nog een jonge vrouw met een kind en die spreekt een beetje Engels. Ze is helemaal doorweekt, maar trekt zich daar niets van aan. Ze biedt ons koffie aan, maar dat wijzen we vriendelijk af. Als die gezet is met leidingwater dan kunnen we onze lol op. Het is een flinke bui die na een kwartiertje al minder wordt. Een vrouw in poncho komt op de scooter pinda's verkopen. Zij maakt ook een praatje en even later komt er nog een dametje aanlopen. Zo wordt het nog een gezellig boel. Al snel is het droog. We kopen wat pinda's bij de vrouw en bedanken haar: Teri ma Kasih. Dat had ik snel even opgezocht in een boekje :-).

We vragen nog even welke richting Tista is. Het blijkt dat we de verkeerde kant op reden. We scheuren door leuke dorpjes. Onderweg staat een groep kleine kinderen het verkeer te regelen. Een volwassene staat op een ladder bomen te snoeien. Alle gesnoeide takken liggen op de weg. De kinderen roepen en zwaaien met takken naar het verkeer. We hebben gelijk contact en als we doorrijden worden we door alle kinderen uitgezwaaid.

We crossen lekker door en komen steeds hoger in de bergen. Op het hoogste punt is het een drukte van belang. Daar willen we meer van weten. We parkeren de scooter en worden aangesproken door een 'verkeersregelaar'. Hij vraagt of we naar de tempel willen. Nou dat willen we wel. We huren een sarong (verplicht) en je hoeft geen toegang te betalen, maar een gift wordt wel op prijs gesteld. Voor de gift ligt een kasboek bij de kassa voor de sarong. We maken er een mooi rond bedrag van. En daar gaan we. Twee boertjes uit Rotterdam op zijn Balinees. We worden er niet aantrekkelijker van :-). Leuk is het wel. Na een steile klim komen we bij de Pura Lempuyang Luhur tempel. Het is een kleine tempel met een paar paviljoens. Maar het uitzicht is prachtig. Vanaf de tempel kijk je op Gunung Agung (vulkaan). Het is er aardig druk. Bij de ingang hebben we een nummer gekregen om een foto te laten maken. De foto wordt tussen twee muren gemaakt met zicht op de Gunung Agung. Er is een flinke rij en gezien ons bijzondere voorkomen besluiten we om niet op de foto te gaan. Wel worden we aangesproken door een Japanse dame die met ons op de foto wil. Zien we er nu echt zo vreselijk uit of zullen we het maar positief bekijken haha. Grappig is het wel.

Als we weer naar beneden lopen, kunnen we nog op en grote schommel om een foto te maken. Dat lijkt ons wel grappig. Wij zijn niet zo van het poseren, maar er zijn er bij die lijken wel echte fotomodellen. Het levert hen leuke foto's op. Ook op de terugweg is de navigatie het regelmatig kwijt. Maar uiteindelijk komen we weer op de doorgaande weg en bij de rijstvelden. Daar zijn we zaterdag al geweest. Haha zo wordt Bali ineens weer klein. Terwijl we van het uitzicht staan te genieten, komt er een Russische dame naar ons toe. Haar scooter doet het niet meer en of Har misschien even kan helpen. Nou die is nooit te beroerd en gaat aan de slag. Maar waarschijnlijk is haar accu defect. Terwijl Har daar staat komen er 3 Hollandse jongens op scooters langs. 1 van de jongens zal het wel even fiksen en springt vol bravoure op de scooter en denkt hem al duwend te starten. Mooi niet dus. Volgens de man bij de kokosnotenkraam is een km terug een garage die mogelijk kan helpen. De Hollandse jongens springen op de scooter en gaan op pad. Nog geen 5 minuten later komen ze terug met 2 jongens op een scooter. De Russische vrouw springt bij 1 van de Hollandse jongens achterop en 1 van de twee jongens duwt met zijn voet de defecte scooter naar boven de berg op. Zo probleem opgelost. Wij kunnen weer verder.

Zo vervelen we ons eigenlijk niet. Al zal na een paar weken mogelijk de verzadiging toeslaan. We vinden nu alles nog bijzonder, maar straks is alles gewoon. Wij vonden het in ieder geval weer een leuke dag. Bij thuiskomst werkt de wifi nog steeds niet. Anom biedt soelaas. Na zijn interventie bij de provider hebben wij weer internet :-).

Vol spanning wachten we de komst van Ketut weer af. Wat zou zij vandaag weer voor ons gemaakt hebben. Gisteren was echt weer super. We hebben gewoon zitten schranzen. Voor het ontbijt had ze ook nog iets apart gehouden. Wat hebben we toch een vreselijk leven.

Groetjes van de Heesbeestjes.