Zoutwinning en ceremonie in de achtertuin

 28 januari. Gisteravond hebben we met behulp van de vertaalapp eerst eens aan Ketut gevraagd of zij niet steeds meer eten klaar maakte. We kregen het bijna niet meer weggewerkt. Alles is super lekker, maar straks komen we als tonnetjes terug in Nederland. Ze begon een beetje te lachen. We zaten aardig goed. We hebben aangegeven dat we graag wat minder willen. Van het eten van gisteravond is zoveel over dat we er vanavond ook van kunnen eten. Ketut hoeft vandaag niet voor ons te koken.

Vanmorgen wilden we via de bergen naar een kunstenaarsdorp en naar Kusamba. We waren lekker aan het crossen toen we ineens om moesten keren van de navigatie. Het was een leuke route maar na een kwartier zaten we weer op de weg naar de berg. Kennelijk was er iets niet goed gegaan. Nou dan vervolgen we maar de route langs de kust :-). Bij de grote vijver met lelies zijn we gestopt voor een wandeling naar het witte strand. Er is niet zoveel wit strand. De meeste stranden hebben zwart (lava)zand. Bij de vijver zat een meisje een schilderij te maken van de waterlelies. Echt goed gedaan. Ik was er jaloers op.

Bij het strand werden we aangesproken door een jongeman die ons met zijn bootje bij een eiland zou kunnen brengen of een boottocht kon verzorgen. Dit was er zelfs 1 met een kaartje :-). Misschien gaan we dit wel een keer doen. Met de wandeling langs de vijver en naar het strand hebben we weer even de benen gestrekt en kunnen we verder.

Het kunstenaarsdorp hebben we gevonden, maar de kunstenaars waren ver te zoeken of wij hebben niet goed gekeken. Terwijl we op een hoekje van de straat de navigatie opnieuw in willen stellen, stopt er een jongen op een scooter naast ons. Hij vraagt of hij ons kan helpen. Hoe aardig is dit?  Heel erg aardig toch. De kinderen roepen naar ons en beginnen vrolijk te zwaaien. Wordt het zonder de kunstenaars gewoon een gezellige boel :-)

We moeten een stukje terug om in Kusamba te komen. Aan het strand verwachten we de zoutwinning. Daar treffen we echter hardwerkende mannen aan. Zij dragen ijzeren vlechtmatten voor in het beton naar een boot. We zijn kennelijk een bezienswaardigheid want ze beginnen allemaal te roepen. Ik maak een sterke arm naar ze en ze beginnen allemaal te lachen. Dat valt niet mee in de bloedhitte om van die zware vlechtmatten te dragen. Het schip dobbert op de golven en het kost de mannen soms moeite om te blijven staan. Een stuk hoger op de kant zit een vrouw met allemaal manden, ander vlechtwerk, bananentrossen en andere spullen. We vonden het al vreemd dat ze niet vroeg of we iets wilde kopen. Later blijkt dat de spullen ook nog aan boord moeten. Wat zou de arbeidsinspectie bij ons hier allemaal van vinden? Hier wordt niet zo krap gekeken. Nadat het geladen schip het ruime sop kiest, duiken de sjouwers allemaal de zee in. Zo opgefrist en met 'schone' kleren komen ze weer uit de zee.

Wij gaan eerst een hapje eten. Bij een Warung hebben ze saté van tonijn. En die is echt heel erg lekker. De man zit op zijn gemak de saté te bakken. Er is ook nog een vrouw die aangaf dat ze ook een beetje Engels spreekt. Daar is zij erg trots op. Ik mag een foto van de man maken en hij kijkt olijk in de lens :-).

Een stuk verder vinden we de zout winning. Het is kleinschalig, maar erg leuk om te zien. Een vrouwtje loopt met twee zakken aan een stok, een stuk de zee in. Schept wat water op en loopt weer richting het strand. Ze gooit alles over een berg zand. Ze heeft niet duidelijk kunnen maken waarom zij dat doet, want verderop heeft zij uitgeholde boomstammen waar het water verdampt en het zout overblijft. Het is wel leuk om gezien te hebben.

Terwijl ik dit verslag zit te tikken hoor ik ineens geluid dat lijkt op een ceremonie. Het geluid gaat richting het strand achter ons huis. Toch maar even kijken. Inderdaad is er een ceremonie gaande. We blijven op gepaste afstand en het is een mooi schouwspel. De priester zit hoger dan de anderen onder een afdak. Op de muur bij het strand staan veel offers, wierrook, vlaggen en parasols. We denken dat er as verstrooit wordt in de zee. Twee mannen lopen via de rotsen naar het water en strooien iets uit samen met bloemenmandjes. Na het uitstrooien gaan alle mensen in een halve cirkel in het zwarte zand zitten (met hun mooie kleding). De priester laat zijn belletje meermalen klinken en gezamenlijk brengen zij een groet/gebed uit. Daarna worden mensen met heilig water besprenkeld. Soms doen ze dat heel subtiel, maar soms ook met grote takkenbossen. Wij denken dat de familie met een klein kwastje besprenkeld worden en anderen met de takkenbossen.

Zodra de ceremonie is afgelopen worden de offers opgehaald en nemen de mensen zoveel mogelijk mensen plaats in de laadbakken van auto's. Een soort van ceremoniemeester zorgt dat alles in goede banen verloopt. Het vertrek van de auto's heb ik gefilmd. Als laatste gaat de vrachtauto met de muzikanten. Het is een mooi gezicht. Wij vonden het bijzonder dat we dit mee mochten maken (zo in de achtertuin :-)).

Het was weer een mooie dag.

Groetjes van de grote genieters.