Op de strafbank en pratende voetgangerslichten

Vandaag op weg naar de USA. Na een goed ontbijt in het hotel zijn we na een korte rit bij de veerpont. Rond negen uur komen de immigratieofficieren van de USA om iedereen te controleren.  Na inspectie van onze paspoorten, vragen beantwoord,en een formulier ingevuld te hebben , moeten we naar het immigratiekantoor voor onze vingerafdrukken en opgave van ons hotel in de USA.

We zijn niet de enige. Via het zogenaamde slangensysteem staan we in de rij. Het gaat redelijk snel. Elke keer klinkt er blikkerig NEXT!! Je loopt naar binnen en even later komen ze al weer naar buiten. Nou dat wordt een fluitje van een cent. Vlak voor ons komt een echtpaar naar buiten. Zij nemen plaats op de bank, omdat ze niet weg mogen. Wij zijn benieuwd hoe het bij ons gaat. Het begint goed. De immigratieambtenaar zegt: jullie hebben een ESTA. Dat is dus goed gegaan. Maar ook wij mogen ook naar de strafbank. Daar zitten we dan. We kijken eens om ons heen en het lijkt wel een gevangenis. Overal gaas.  Voortdurend klinkt het NEXT! en lopen mensen zeer snel door het immigratieproces. Maar na ongeveer een kwartiertje klinkt via de speaker: Harry and Harmanna!. We mogen weer naar binnen om vingerafdrukken te geven, ons verblijfadres  en om te betalen. Want die vingers van ons kosten geld haha. We hebben de procedure doorlopen en mogen weer terug naar de auto. Waar we op hebben zitten wachten is ons niet duidelijk geworden.

Al snel kunnen we aan boord en zijn we op weg naar de USA. Het is een mooie tocht van 90 minuten. Nog een kleine controle als we van het schip af zijn en dan mogen we echt Amerika in. We voelen als snel het verschil met Canada. Daar is alles veel relaxter. Hier is het verkeer onrustiger en minder galant. De natuur is prachtig. We wilden een tocht door de bergen maken. Vanwege de bewolking zien we daar vanaf. Net als van nog een rit met een veerpont. We hebben de afgelopen dagen genoeg gevaren. We moeten nu wel iets omrijden, maar dat is niet erg in zo'n mooie omgeving.
Tijdens een korte stop halen we bij de drive-in flappentapper, dollars. Is best vreemd met je auto voor de geldautomaat haha. Het lijkt de Mc Bank wel :-)

We moeten om meer zaken lachen. We gingen naar een supermarkt en die was megagroot. Je kon er zelfs een scootmobiel met winkelkar van de winkel gebruiken. Er reden er aardig wat rond. Er was zelfs een man die een heel erg grote doos in de kar had en daardoor niet veel meer zag. Het was geen gezicht. Alles, maar ook echt alles is groot. Een doosje chips van minimaal 50 x 25 cm. Echt mega. Ook in het restaurant kregen we een ‘emmer’ water bij ons eten. Plastic zakjes worden hier nog grif gegeven. De caissière heeft een speciale draaitafel naast haar kassa. Daar hangen allemaal plastic tasjes aan. Er gingen mensen met meer dan tien plastictasjes de winkel uit.

Ons hotel in een voorstad van Seattle is ook groot en ligt aan een megagrote kruising. Als je over wilt steken, moet je lang wachten. Maar het grappige is dat de voetgangerslichten praten en tellen. We stonden te wachten bij de kruising en ineens hoorden we WAIT!  WAIT! Er stond niemand. Wij lachen. Als je mag lopen, telt het voetgangerslicht ook nog terug, zodat je weet hoeveel tijd er is om over te steken . Zal bedoeld zijn voor blinden en slechtzienden, maar het was voor ons ook een bijzondere ervaring haha.

Morgen willen we naar de Boeingfabriek daar kun je mee met een rondleiding. Of dat gaat lukken weten we niet. Online konden we niet meer boeken. We gaan het zien. Allemaal de hartelijke groeten.